Spelen in een band - dat is wat ik wilde! Ik wist dat, nadat ik de prestaties had gezien van de "The Rolling Stones", als een van de gelukkige 500, toen ze hun eerste buitenlandse optreden in het Kurhaus in Scheveningen (nabij Den Haag) in augustus, 8e 1964 hadden. Ik had al geprobeerd om Cliff Richard te imiteren, terwijl ik nog op school zat.

Hoewel de kranten zeiden, dat ik redelijk goed gepresteerd had, wist ik wel beter. Nee, er school geen zanger in mij, noch een gitarist, zoals ik al snel ontdekte. Wat doe je als 16 jaar oud bent, als je niet op de eerste plaats kunt zitten? Je zit op een drumkruk, dan krijg je twee drumsticks in je handen en je slaat op een telefoonboek en een paar van je moeders plastic emmers in stukjes!  

Twee maanden na de "The Stones" zat ik samen met Herman Brood in mijn eerste band: THE MOANS en waren wij met onze stijl van muziek de trendsetters in Arnhem. 
Maar om eerlijk te zijn, als je opgegroeid bent met The Everly Brothers en Cliff & The Shadows, dan klonk de muziek die Herman me liet horen als een muzikale aardbeving. 
Wie in Arnhem had op dat moment (1964) had gehoord van Georgie Fame & The Blue Flames, Zoot Money's Big Roll Band, The Graham Bond Organisatie en Alexis Korner's Blues Incorporated?! Dat was Rhythm & Blues van de bovenste plank, en ' THE MOANS' brachten het onder de aandacht van een nieuwe generatie in Nederland en Duitsland. 
In Arnhem waren ze een sensatie en de meest obscure bands ontstonden spontaan in elke straat, steeg, de buurt en de buitenwijken van Arnhem. Arnhem: Liverpool aan de Rijn! 

Mijn carrière met 'THE MOANS' was kort en zoet, want na een half jaar werd ik vervangen door een andere drummer. Met mijn techniek en leeftijd was ik te jong om in Duitsland na 22.00 uur op te treden. 
Terwijl ik broedend in mijn kamer zat, klopte de volgende band 'THE ROOSTERS' aan mijn deur en vroeg, of ik bij hen zou kunnen spelen. Onze concurrenten uit die tijd waren: 'THE CRABS', een band onder leiding van Henk Bruijsten. 
'THE ROOSTERS' duurde een jaar. Daarna werd ik gevraagd om de drummer van "The Outsiders" (een zeer populaire band uit Amsterdam) te vervangen, terwijl die zijn militaire dienstplicht vervulde. 
Ik werd net als elke "echte artiest" in die dagen, voor de militaire dienst afgekeurd (en dat beviel mij wel). Helaas kreeg: "The Outsiders" drummer uitstel en mijn grote doorbraak werd de bodem in geboord.  

De volgende twee jaar speelde ik in 'BLUES 66' en ‘MAKIN’, maar in het midden van 1968 leek mijn muzikale carrière ten einde. 
Net als elke andere zichzelf respecterende werkloze muzikant, verdiende ik mijn onderhoud in "De Boekenbrug" in Arnhem. Een groothandel in boeken en tijdschriften, waar Henk al aan het werk was, waar Alfons al snel voor een nieuwe versterker kwam te werken, en waar Arnie Treffers en Pierre Beek kwamen om hun magere inkomsten als muzikanten op te krikken. Het lot had anders beslist, en in 1968 begonnen Alfons (die met mij in 'THE MOANS' en 'MAKIN' zat) en ik (of, nauwkeuriger, gezegd - een nieuwe herstart) 'MOAN', samen met zanger pianist Marjo Schenk
en pianist Jaap Dekker uit 'LES COPAINS' en een bassist. We waren een van de laatst spelende bands in de beroemde 'Star Club' in Hamburg (Duitsland). 
Met dank aan Marjo, had deze groep een zeer karakteristiek repertoire, dat vooral goed was in wat toen heette het Provadya (Hippie) circuit. De meeste van onze fans kwamen uit de gekke hippiegemeenschap van de vroege 70's. 
Toen Arnie Treffers uit onze belangrijkste rivaal 'PALACE' erbij kwam (waar Henk en Pierre in speelden) was de band vanaf dat moment verdeeld. Aan de ene kant de bierdrinkers: Arnie, Alfons en Alan, de drie A's, en aan de andere kant de rokers,  Marjo en piano / orgel speler Peter Walda (1972). Onze kant ging voor de Rock and Roll, en de andere voor de mysterieuze woorden en mooie zweverige klanken. 

'MOAN' heeft drie singles gemaakt: Chocolate Sue, Health of Freedom en Ruby, die niets met onze muzikale stijl te maken hadden en dat is waarschijnlijk ook de reden, waarom twee van hen nooit de hitparade gehaald hebben, terwijl Health of  Freedom, de tweede single, op nummer 27 bleef steken. 
Ten slotte zorgde Arnie voor een muzikale ommedraai, toen hij achter de schermen een niet bestaande Rock band vormde en voor een platencontract ging. Dit betekende het einde van 'MOAN' (eind 1972), en de geboorte van 'LONG TALL ERNIE & THE SHAKERS'. Het betekende ook dat Henk, onze oude medestrijder, de basgitarist werd. Met hem schreef ik later samen zijn eerste hit 'Guitar King'. Zes jaar later, na 6 albums (waaronder 2 goud) en 16 singles (waarvan 1 goud), verliet ik de groep op haar hoogtepunt met de bedoeling om van mijn geld te gaan leven. 

In 1982 vroeg Herman Brood mij, om bij een reünie concert van zijn eerste band te komen spelen en voor ik het wist zat ik weer achter de drums en wilde niet meer stoppen! Minstens zo lang als mijn lijf het toeliet! 'THE MOANS' hadden hun laatste reünie in 1985, die nacht had ik in vijf bands met hun originele bezetting gespeeld. Waarschijnlijk een wereldrecord, maar mijnheer Guinness was op dat moment niet in de buurt. Ach, hoe triest, niet getreurd! Tussen 1982 en 1995 speelde ik parttime in acht andere bands, waaronder 'DAYBREAK', 'ALFONS HAKET BAND', 'THE ROCKMASTERS', (alle met Alfons), 'THE SOUND MAGICS' en de 'TIM DISNEY BAND'. Tegelijkertijd was ik producer, presentator, playlist samensteller en nog veel meer voor het lokale radio station in Arnhem.  

Na drie keer gevraagd en twee keer geweigerd te hebben, liet ik mij eindelijk overhalen, om drummer voor 'HANK THE KNIFE & THE JETS' te worden. In 2008 heb ik de band verlaten, om in 2011, na het plotselinge vertrek van Sander, weer terug te keren.