Ongeveer veertien jaar was ik, toen mijn vader mij in 1958 de eerste
drie akkoorden op een gitaar leerde, de basis voor elke Rock And Roll
gitarist uit die tijd.
Met die kennis zat ik al gauw in m'n eerste bandje: THE
ROCKING BEATMEN.
Weer een paar akkoorden later kwam ik terecht bij THE
BLUE COMETS, die band (later "Surfin' Co" genoemd) werd
zo'n beetje mijn thuishaven.
Want na uitstapjes naar andere bands, zoals THE JUMPING
DYNAMITES en THE MOANS
keerde ik altijd weer terug bij die band!
Één van de hoogtepunten uit
die tijd was wel mijn overgang, eind oktober 1964, naar "The Moans", de
eerste Arnhemse beatgroep, met daarin Herman Brood en Alan Macfarlane.
Was ik voorheen nog een beetje de gitarist in onopvallende Rock And
Roll bands, bij hen veranderde echt alles.
Niet alleen door de nieuwe stijl muziek (Beat en Rhythm &
Blues), maar ook door veel aandacht van de pers.
In kranten verschenen artikelen en foto's over ons, we kregen een snel
groeiend leger fans en haalden prijzen op de ene talentenjacht na de
andere.
Ik wist niet wat me overkwam maar genoot er volop van.
Opvallend bij deze band was het in rap tempo verwisselen van
bandleden;"vrienden en bekenden" van Herman, kwamen en gingen en mij
overkwam dat ook twee keer. Uiteindelijk was het over in de zomer van
1966.
Kort daarop speelde ik bij THE SOUND MAGICS
en een jaar later werd de groep MOAN (de
"s" was geschrapt) opgericht met twee ex-Moans leden, twee man van "The
Sound Magics" en mijzelf.
We maakten een single, die grandioos flopte, kort daarop werd de groep
ontbonden en ik vertrok naar de groep ' MAKIN'
, waar Alan in drumde, maar die liepen ook al in hun laatste dagen.
Daar elke muzikant, zonder werk, uiteindelijk terecht kwam bij een
Arnhemse boeken- en tijdschriftengroothandel, kwam ik daar Alan weer
tegen en we besloten de koppen bij elkaar te steken.
Met drie anderen werd tot de doorstart van Moan besloten, maar nu onder
de naam: MOAN - NIGHTMARE.
Die toevoeging had te maken met een een soort muzikale horrorshow, dat
onderdeel van ons optreden was. Dat geklieder met vaseline en schmink
waren we echter al gauw beu, dus bleef Moan alleen over.
De groep timmerde lekker aan de weg, veel optredens en we traden, als
playback band, op in de TV serie "Het Schaap Met De Vijf Poten", waarin
wij te zien waren tijdens de hit "Het Zal Je Kind Maar Wezen".
Intussen was Arnie Treffers van "Palace" naar ons overgestapt en we
maakten nog drie singles, zonder al te veel succes.In zalen hadden wij
veel meer succes, dat kwam, denk ik, omdat wij hoofdzakelijk LP nummers
op ons repertoire hadden van groepen zoals bijv. Procol Harum, Family
en Spooky Tooth. Niet erg toegankelijk voor het grote publiek en daarom
speelden wij als laatste set wat Rock And Roll nummers en die sloegen
in als een bom.
Vooral bij de hippies van toen.
Toen we eind '71 in Paradiso in het voorprogramma van de Engelse Rock
& Roll band "Shakin' Stevens & The Sunsets" stonden en
die fantastische show zagen, ging er bij Arnie heel snel een
commercieel lampje branden!
Door hem en Henk Bruysten werd ik betrokken bij het project "Long Tall
Ernie & The Shakers" en we maakten een single.Er kwam vraag
naar die band en er werd besloten om ook op te gaan treden.
Het eerste jaar deden we dat nog met ons zelf, als "Moan", in het
voorprogramma.
Verbazingwekkend eigenlijk, dat het de meeste mensen niet eens opviel!
Op 30 december 1972 viel het doek voor "Moan" en we gingen verder als:
LONG TALL ERNIE & THE SHAKERS.
Wat die groep teweeg bracht, zal niet onbekend zijn, heel Nederland
sprak over hen, kocht de singles en de eerste LP werd zelfs goud!
Optredens in alle binnen- en buitenlandse TV programma's van toen, maar
ook in elke stads- of dorpszaal en menige feesttent!In die tijd was LTE
de best draaiende band van Nederland en ik kijk er met veel plezier op
terug!
Toen ik eind 1975, een jaar na Henk, vertrok uit LTE werd ik direct
gevraagd om bij
HANK THE KNIFE & THE JETS te
komen en dat deed ik.
|